Pesto pietruszkowe

Nie będę ukrywać - uwielbiam pesto. Zarówno w wersji podstawowej, czyli bazyliowej, jak i wersji pietruszkowej. Zapach i smak pietruszki kojarzy mi się z dzieciństwem, czyli bardzo pozytywnie. Między innymi z pewnym bardzo konserwatywnym kulinarnie ( i nie tylko!) domem, w którym rządziła Ciocia Klara - niewątpliwy autorytet kulinarny, który nie uznawał eksperymentów w tej dziedzinie.
Rosół - podawany zawsze z natką pietruszki, ziemniaczki - podobnie, najlepsze pod słońcem jajka faszerowane - również z ogromną ilością pietruszki. Mniam!
Ale nie o tym miałam pisać! Wróćmy zatem do pesto, które możemy jeść nie tylko z makaronem, ale również możemy stosować jako dodatek do kanapek. Świetnie smakuje z chlebem razowym i kozim serem, albo z grzankami z bagietki z dodatkiem parmezanu. Oprócz walorów smakowych i estetycznych, pesto to bomba witaminowa, a o tej porze roku witamina c jest na wagę złota.

 
Pesto pietruszkowe
2 pęczki natki pietruszki
2 ząbki czosnku (ilość dla osób o silnych nerwach!)
garść pestek słonecznika
2 łyżki tartego parmezanu
sól i pieprz
ok. 1/2 szklanki oliwy

Listki pietruszki, czosnek, pestki słonecznika, parmezan, sól i pieprz miksujemy. Następnie stopniowo dodajemy oliwę i miksujemy aż do uzyskania gładkiej masy.
Gotowe pesto możemy spokojnie przechowywać przez kilka dni w lodówce w zamkniętym słoiczku, ale w moim przypadku to rozwiązanie raczej się nie sprawdza, bo moja wyjątkowo słaba "silna wola" wystawiona na próbę, przegrywa z łakomstwem i miłością do tej zielonej - za przeproszeniem - "papyrdy".
Każdy, kto choć raz zrobił je sam, prawdopodobnie wie, o czym mówię.